ساعت ۴ صبح که از خواب بیدار شده اید و برای آب خوردن به طرف آشپزخانه می روید در بین راه mail هایتان را چک می کنید.

وقتی مودم را خاموش می کنید احساس پوچی می کنید مثل اینکه عزیزی را از دست داده باشید.

تصمیم می گیرید یکی دو سالی بیشتر در دانشگاه باشید, فقط برای دسترسی رایگان به اینترنت.

در نامه های پستی هم از Smiley مثل (D:) استفاده می کنید.

تکالیفتان را به فرم HTML در می آورید و آدرس آن را به استادتان می دهید.

کبوترتان هم برای خودش یک صفحه وب دارد.

حتی خواب های شبتان هم به فرم HTML است.

پسرتان جواد را JAVA صدا می زنید.

همسرتان را به این صورت معرفی می کنید:

ayal@kitchen.home

aghamoon@work.money

همه دوستانتان یکایمیل دارند. از اینکه در یک آگهی ترحیم نمی توان EMAIL آدرس جدید مرحوم را نوشت ناراحت هستید.

تنها ارتباطتان با افراد منزل از طریق ایمیل است.

بر روی کنترل تلویزیون هم Double click می کنید.

نیمی از سفرتان را در هواپیما در حالی طی می کنید که کامپیوتر کیفی تان بر روی پاهایتان و بچه تان را در جعبه سرتان گذاشته اید.